Aktualności

W ostatnią sobotę po raz 226. spotkaliśmy się z naszymi Zupowymi Przyjaciółmi. Wieczorem pogoda nas niestety nie zaskoczyła i była taka jak dzień wcześniej i od sobotniego poranka. Było deszczowo, zimno i wietrznie. Pierwszy raz w tym roku weszliśmy pod zadaszenie na peronie. Jeszcze dwa lata temu wydawaliśmy tylko w tym miejscu. Było ciasno, ale nie aż tak jak teraz. Przyszło mnóstwo osób i znowu wiele nowych twarzy. Gotowaliśmy pomidorową z klopsami. Klopsy były słusznej wielkości i zajmowały połowę miski, więc zupy do niej laliśmy tylko połowę.

Podobno udało się nam ugotować taki krupnik, że „palce lizać!”, więc trudno dziwić się, że krótko po godzinie 18 nie było śladu w termosach po 90 litrach zupy. Co by nie mówić, jest to bardzo miłe dla ucha wolontariusza, gdy słychać pochwały, a ich potwierdzeniem jest szybko ukazujące się dno termosu. Bo co byśmy nie robili na naszych spotkaniach, to całość kręci się wokół garnka zupy, która jest pretekstem, powodem i jednym z najbardziej widocznych efektów naszych działań.

222. Zupa miała miejsce 01.01.2022. Parę dni wcześniej przed sobotnim spotkaniem chciałam namówić stałych wolontariuszy na zabawę sylwestrową w naszej siedzibie. Pomyślałam, że jak ich tam wpuszczę 31-go, to wypuszczę 1-go, gdy już będzie przygotowany posiłek. Okazało się jednak, że moje fortele nie są potrzebne. Agnieszka, która koordynuje wolontariat pracowniczy Aquanet S.A. powiedziała, że przyjdzie, ale nie przypuszczałam, że wraz z nią dotrze jeszcze dodatkowe 6 osób. Cudowni ludzie, którzy przygotowali meksykańską bez przysłowiowego „meksyku” w kuchni. Dziękuję!

Był taki moment w sobotę, że pomyślałam, że może lepiej było do lasu pojechać, na spacer wyjść, ciastko zjeść. Bo jakaś gapa zapomniała fasolę namoczyć, a zupa nie poczeka. Bo Andrzej skręcił nogę, gdy znosił do auta wypieki, które dla nas przygotował. Bo Stasiek, to wcale nie Stasiek tylko Sebastian Staśkiewicz, a ja jakoś imienia zapamiętać nie potrafię. A przecież to imię prawidłowe, zwyczajnie mu się należy, bo człowiek z niego zacny. Bo termos z kawą przecieka. I bo już sama rachubę straciłam, co i do czego jest potrzebne, a czas goni. A w lesie cisza i błogi spokój.