Aktualności

W poniedziałek 13 lutego odbyło się spotkanie z ósmoklasistami, którzy chcieliby dołączyć do wolontariuszy zupowych. Z tego powodu w sobotę przybyło nam rąk do pracy i 281. zupę ugotowaliśmy w większym gronie. Często słyszymy westchnienia "ach, ta dzisiejsza młodzież". Szczerze? Myślę, że możemy się wiele od siebie nauczyć. Tylko dorosłym ta nauka przychodzi trudniej. Spisaliście się super. Ledwo co zagotowała się woda, a w kuchni pojawiła się cała seria misek z kolorowymi, umytymi i pokrojonymi warzywami. Zrobiliśmy zupę, kanapki i usiedliśmy, aby wspólnie zjeść.

W sobotę 4 lutego była 279. Zupa. Aby komunikat był pozytywny, to właściwie na tym chyba należałoby zakończyć. Wydawać by się mogło, że przez te kilka lat pomagania na wiele spraw już się uodporniłam. Jednak widząc ogromną kolejkę osób, które czekały na posiłek pomyślałam, że będzie ciężko. Pierwsze skończyły nam się kanapki, do których dorzuciliśmy jeszcze po tabliczce czekolady i konserwę. Nie dla wszystkich starczyło, a przecież zrobiliśmy więcej niż zwykle. Prawie w tym samym czasie skończyły się kawa i herbata oraz zupa. Ciasta z Miasta rozdaliśmy znacznie wcześniej.

Kiedy Małgosia, po debiucie z gotowaniem bez Wioli, poprosiła mnie o napisanie posta, zgodziłam się od razu. Przecież to…proste! Wystarczy skreślić kilka słów o tym, co ugotowaliśmy i ile osób było na zupie. Wtedy przypomniałam sobie, jak poruszające posty piszą Wiola i wolontariusze Zupy, i dopadła mnie trema. Taka, jaką odczuwałam, kiedy w ostatnią sobotę same decydowałyśmy z Elą ile jeszcze doprawić zupę, żeby była pyszna jak zawsze. Robiąc zasmażkę pomyślałam, że chciałabym, żeby ta zupa pozwoliła osobom w kryzysie bezdomności poczuć się jak na rodzinnym obiedzie.

Mówią, że tylko krowa (właściwie nie wiem dlaczego ona) nie zmienia poglądów i chyba tylko to mnie ratuje. Przez wiele miesięcy stałam na stanowisku, że żadnej koedukacji w mieszkaniu wspieranym, że tylko Panowie i już. Jak zadzwoniła do mnie któraś z kolei Pani, która kończy terapię i nie ma się gdzie podziać biłam się z myślami, że może znaleźć jakieś nieduże mieszkanie dla nich. Jest jak jest, każdy grosz na wagę złota – dodatkowe obciążenia w obecnej sytuacji, niekoniecznie. I byłam dzielna w swoich postanowieniach do momentu…aż przyszła Ona, w któryś z wtorków, Pani P.