Aktualności

Moja sobota zaczęła się dość chaotycznie. Spotkaliśmy się nieco wcześniej, bo przygotowanie zupy gulaszowej wymaga sporo czasu. Dziewczyny już od 12.00 kroiły mięso. Dużo tego było, bo samej karkówki niemal 30 kg więc i sporo pracy. Chwilę później okazało się, za jakąś gapa kupiła za mało warzyw na dwie zupy. A jeszcze dwa momenty w przód, okazało się, że zapomniała odebrać chleb. Tyle razy już ogarniałam gotowanie, a tym razem jakieś zaćmienie kompletne mnie dopadło.

Minęło 339. spotkanie z „Zupowymi Przyjaciółmi” po jednej i drugiej stronie garnka. Tymi, co pomagają i wspierają nasze działania oraz tymi, którzy tego wsparcia potrzebują. Zauważyłem, że Agnieszka ma ciekawy sposób na kiełbasę dodawaną do zupy. Tuż przed smażeniem, ale już na patelni, posypuje ją papryką. Nigdy tego nie robiłem, ale fasolowa wyszła przepyszna! Ale największy ubaw był z zasmażką. Robiliśmy ją w trójkę. Momentami wydawało się jakby żyła i uciekała z patelni. Fajnie mieć wolontariuszy, którzy są doświadczeni i wiedzą co robią.

337. Zupa już jakiś czas za nami. Nie wszyscy nasi wolontariusze wiedzieli, kto będzie tym razem z nimi gotował, więc już po wszystkim padło pytanie „skąd byli ci ludzie?” I od razu padło stwierdzenie - „dobrze się z nimi pracowało!”. Oj tak, ekipa była przednia! Wszystko zadziało się tak szybko, że tylko zupa była nieugięta i ugotowała się jak zwykle na 16. Daria od kilku lat wspiera nasze działania zbierając dla nas rzeczy. Zawsze są one wyprane, wyprasowane, poskładane, przeliczone – miód na nasze przepracowane dłonie i wieczny niedoczas.

334 Zupa. W kuchni rządzili wolontariusze z Aquanet SA. Podgrzewanie bigosu okazało się nie być wcale lekkim zajęciem. Nieustanne mieszanie i pilnowanie temperatury, pochłonęło dziewczyny całkowicie. Reszta sobotniego zespołu, uwijała się w drugim pomieszczeniu. Witek skoordynował pracę i w mig mieliśmy kanapki gotowe. Myjąc gary po bigosie, uśmiechnęłam się do siebie. sama nie zauważyłam kiedy, zaczęłam nucić piosenkę „W moim magicznym domu”. No tak jakoś wyszła nam ta sobota, że nie wiedzieć kiedy i jak, mieliśmy chwilę na to, aby usiąść przy stole i pogadać.