Historie

Tak długo i tak mocno się we mnie wtulała na wieść, że jedzie do domu, iż w którymś momencie powiedziałam: "jak mnie udusisz to już nikomu nie pomogę".

Streetowy poniedziałek. Na dworcu zauważamy grupkę znanych nam już osób. Wśród nich jest młoda kobieta, której nie znamy. Próbujemy czegoś się dowiedzieć, jednak towarzystwo wzajemnie się przekrzykuje i mamy tylko jakiś zlepek informacji. Dajemy jej wizytówkę, żeby przyszła do naszej siedziby jutro, pomożemy jak dowiemy się dlaczego jest wśród "naszych" bezdomnych.

Wtorek w naszej siedzibie to dzień pracy socjalnej. Przychodząc do nas zawsze ryzykuje się tym, że o ile godzinie o 15-tej siedzi się u nas na krześle, to już przed 23 można się znaleźć w nowym miejscu, nawet kilkaset kilometrów od Poznania. Wśród wielu osób i wielu spraw, w których pomagaliśmy, od ubezpieczenia zdrowotnego poprzez znalezienie miejsca pobytu lub pomoc w wypełnieniu wniosku o mieszkanie, a skończywszy na umówieniu spotkania w sprawie pracy, przyszło do nas dwóch panów, którzy jeszcze tego samego dnia bardzo późnym wieczorem dotarli do miejsca pracy z zakwaterowaniem.

Poniedziałkowe popołudnie. Deszczowo, nieprzyjemnie, zimno. Niezależnie od pogody w każdy poniedziałek wychodzimy w teren. Odwiedzamy osoby w kryzysie bezdomności mieszkające w różnych zakątkach naszego miasta, które z całą pewnością nie są mieszkaniami. Szukamy też nowych miejsc. Bardzo często otrzymujemy informacje od Was. Bardzo za nie dziękujemy! Wymieniamy się informacjami o nowych koczowiskach ze streetworkerami z innych organizacji.

We wtorek, wśród kilkunastu osób, które zawitały do naszej siedziby z różnymi sprawami przyszedł też Pan, który pracował w firmie budującej kominki. Zapotrzebowanie na te usługi z roku na rok malało, ponieważ ostatnio uważa się ten rodzaj ogrzewania za nieekologiczny. Ponadto, w czasie pandemii zapotrzebowanie na takie usługi jest niewielkie, więc firma została zamknięta. Tym samym Pan stracił źródło dochodu, dach nad głową i od kilkunastu dni "mieszkał" na dworcu. Różne myśli kłębiły mu się w głowie, łącznie z tymi, aby zakończyć tę wegetację...