Dosyć picia i takiego życia

Kiedy spotykaliśmy po raz kolejny Pana J. na dworcu był w bardzo złym stanie psychicznym, ale też był pod wpływem alkoholu. W jego oczach pojawiły się łzy i powtarzał jak mantrę, że już ma dosyć picia i takiego życia i nie chce być w tym miejscu. Wiele razem przeszliśmy. Bywały u niego lepsze i gorsze okresy. Czasami kłamał, żeby się zbytnio nie tłumaczyć. Bywało, że był szczery jak nigdy wcześniej. Ta rozpacz i łzy które pojawiły się tego wieczora wzbudziły u mnie złość na bezradność w takiej sytuacji. Człowiek, który jest pod wpływem alkoholu i nie chce już tu być i tak żyć nie znajdzie żadnego bezpiecznego miejsca. Musi wytrzeźwieć. Można by było zignorować jego stan i zostawić go z tym komunikatem, bo przecież ogólnie się mówi, że "to nie człowiek tylko wódka płacze".

Jedyne rozwiązanie, które przyszło nam na szybko do głowy to psychiatryczna izba przyjęć. Zaproponowaliśmy, że go tam zawieziemy i ma szczerze porozmawiać z lekarzem, i przetrwać tą noc do wytrzeźwienia. Zgodził się. Zostawiliśmy go w poczekalni. Rano próbowałam się z nim skontaktować, ale nie odebrał telefonu. Zadzwonił po siedemnastej z informacją, że może zgłosić się na oddział detoksykacyjny w poniedziałek, ale jest teraz piątek i nie wie, gdzie przez ten czas ma się podziać. Telefon do naszej socjalnej Marioli – "podzwoń, poproś, on zrobił już robotę, może to ten czas".

Po raz kolejny dziękujemy za życzliwość osób z Ogrzewalni, w której mógł przez ten czas być. W poniedziałek pojechał do szpitala, przeszedł detoks i od razu umówił się na terapię poza Poznaniem (bo tam były dostępne miejsca w rozsądnie nieodległym terminie). Dostarczyliśmy mu niezbędne rzeczy na oddział. Zapakowaliśmy torbę na te 8 tygodni terapii, kupiliśmy bilet i wczoraj o 7 rano wyjechał powalczyć o swoje życie.

To są takie momenty, kiedy widzisz, że praca, współpraca i budowanie relacji mają sens. To są też takie momenty, kiedy szczególnie doceniamy naszych darczyńców, bo to dzięki nim możemy dać odzież, kosmetyki, kupić bilet, dać kilkadziesiąt złotych do pustego portfela – tak na wszelki wypadek.

Kiedy ostatni raz miał jechać na terapię i nie pojechał powiedział mi: "Wiolka, przyszedłem na peron i miałem tylko bilet, który dostałem z MOPRu. Nie miałem żadnych rzeczy, papierosów, kosmetyków. Nie miałem kompletnie nic. Jak miałem jechać?". Uznałam, że jest to racjonalny argument i że też nie chciałabym tak jechać do szpitala nie mając kompletnie nic. Odpowiedziałam, że przecież jakby do nas przyszedł, zadzwonił, to dostałby wszystko to, co było mu potrzebne. Niestety, nie zrobił tego...

Odwlekła się ta wcześniejsza decyzja w czasie, ale wreszcie nadeszła ta chwila. Jest na miejscu i zaczyna proces świadomego trzeźwienia. Trzymajcie kciuki i pamiętajcie o nas.

Mówi się, że pieniądze szczęścia nie dają, ale pomagają uniknąć wielu nieszczęść, a my możemy w tym pomagać dzięki Wam! Aby wesprzeć działalność „Zupy na Głównym” wystarczy wpisać w rozliczeniu PIT: KRS 0000507234, cel szczegółowy 22172. Jeżeli Twój wybór jest inny, to rozważ stałą niewielką wpłatę https://www.siepomaga.pl/zupanaglownym. Dziękujemy!